نامه...

 

ندائی از عمق وجودم مرا بی امان ندا می دهد که : نشنو ! 

 به هیچ آوازی گوش نده !

 از میانِ بی شمار رنگهای فریب این دنیا

 چشم به هیچ رنگی جز آسمانِ پاک آبی ندوز !

 جهان برایم دیگر هیچ ندارد و من بی نیاز شده ام

 اما نه از روی بی نیازی ، که از روی نداشتن و نخواستن 

 زندگی ، کوچکتر از آنست که 

 مرا برنجاند و زشت تر از آنکه دلم بلرزد

 هستی ، تهی تر از آنکه 

 بدست آوردنی مرا زبون سازد

 و من تهیدست تر از آنکه از دست دادنی مرا بترساند 

 در خاکِ پر برکت درد ریشه بسته ام

 با انتظار قد کشیده ام و تنهایی خانه دلم شده ...